Ik ben Anne, de moeder van Emma en ….
ik vind het zo mooi dat Set’77 het Geef Open Zomertoernooi aan de St. DON koppelt.
Tot 23 oktober 2020 verliep ons leven vrij normaal: verkering, samenwonen, getrouwd, een zoon en een dochter gekregen. Het ging goed met ons en we deden allemaal leuke dingen met ons gezin, familie en vrienden. En dat doen we nog steeds, het is nu alleen even allemaal wat anders. Maar we zitten ook pas in het eerste jaar van de diabetes van Emma. Maar dat het veel impact heeft, is wel duidelijk.
In het najaar van 2020 was Emma moe, viel veel af, moest veel plassen en ze had vaak dorst. Het kwam niet allemaal tegelijk, totdat ik in de herfstvakantie dacht: ‘Hier klopt iets niet, het is te veel bij elkaar.’ Na één vingerprikje bloed bij de huisarts was de boodschap meteen duidelijk: het is diabetes type 1. Toen had ik nog niet in de gaten dat het voor altijd zou zijn.
Spoedeisende hulp
Op de spoedeisende hulp van Bernhoven stonden er meteen meerdere mensen bij haar bed voor allerlei onderzoeken. Op de kinderafdeling werd ze erg goed verzorgd, we kregen veel en goede begeleiding. De kinderarts zei tegen ons: ‘Vanaf nu verandert jullie leven voor altijd.’ Toen had ik nog niet in de gaten hoe, maar inmiddels wel.
Ik help Emma elke dag zoveel ik kan. Samen met haar en Koen (papa) wegen we haar eten, tellen we de koolhydraten en berekenen we hoeveel insuline ze moet spuiten. Ze spuit vaak zelf maar wij doen het ook. Het is bizar dat ze geen bakje chips meer kan eten zonder insuline toe te dienen.
Rust en vertrouwen
Ik word erg onrustig van de gedachte dat Emma’s bloedsuiker te laag kan worden waardoor ze buiten bewustzijn kan raken. Dus ik zit er bovenop om ervoor te zorgen dat ze ranja drinkt en iets eet als haar bloedsuiker onder de 4 gaat. Als haar bloedsuiker te hoog is (boven de 8) is dat niet goed voor haar hart -en bloedvaten, dat moeten we ook koste wat het kost voorkomen. Gemiddeld is haar bloedsuiker 55% van de tijd binnen de marges.
TEKST VERDER IN REACTIE