De ongeschreven regel

Een bijzonder onderdeel van padel wat je tot op het hoogste niveau ziet terugkomen is het zelfcorrigerend scheidsrechteren. Je wordt geacht je eigen fouten, wanneer je deze constateert, per direct op te biechten. Dus wanneer jouw bal bijna onmerkbaar de zijwand kust en alleen jij dat kunt zien vanuit jouw positie, dien jij op te staan en de harde waarheid te verkondigen. Dat voelt best louterend, maar is nog best lastig toe te passen.

Meestal heb je zelf wel het besef, dat miraculeuze blok van die harde bajada die net even de grond toucheert, een bal die lichtjes de stof van je kleding beroert, een minieme dubbele aanraking. Wanneer bij mij het vermoeden bestaat dat er bij de tegenstander toch iets niet helemaal in de haak was, geef ik ze een eervolle uitweg met een controlevraag. Bij twijfel spelen we het punt over. Is men overtuigd, dan gaan we gewoon lekker door.

Een goed voorbeeld doet goed volgen, dat is in mijn beleving de beste aanpak. Vertrouw je eigen waarneming en gevoel, maar ook zeker het oordeel van je tegenstander. Communiceer open en respectvol. Een van de redenen van het succes van dit spelletje, is juist het sociale aspect. Waar het zeker in andere sporten nog wel eens neerkomt op gochme, vieze spelletjes, psychologische oorlogsvoering of regelrecht valsspel, wordt je als padeller geacht hierboven te staan.

Maar misschien heeft het ook meer te maken met belangen. Waar het in andere sporten op het hoogste niveau loont om elk mogelijk voordeeltje uit te buiten, is padel nog relatief jong en naïef. Die beleving druppelt vaak door naar amateur takken. Hier kijkt men op naar succesvolle of aansprekende voorbeelden en wordt gedrag gekopieerd. De commerciële waardering begint steeds meer te groeien voor het professionele spelersveld en ik ben benieuwd hoe dat zich gaat verhouden tot de padel etiquette. Of misschien bestaat dat wel helemaal niet meer over een paar jaar.