De Hyena

De Hyena

Laatst hoorde ik mijn maatje hardop lachen tijdens een rally. Hij is een serieuze man van middelbare leeftijd en ik verwachtte het niet, dus bleef het als een zaadje in mijn achterhoofd steken. Recentelijk ontkiemde dit zaadje toen het opnieuw gebeurde. Het viel ook op omdat het een bijzondere lach was. Normaal gesproken hoor je die bij kleine kinderen veel, een spontane ongedwongen uiting van puur plezier.

Het gebeurde in vergelijkbare omstandigheden. Een lange rally die op en neer golft. Beide partijen krijgen kansen om het punt te beëindigen. Maar dan vallen er bijzondere dingen voor, een onhaalbare bal die precies omhoog stuit van het hek waardoor deze net haalbaar wordt. Een no-look-save van een bal die je nog net een liftje kunt geven door blind je racket uit te steken.

Dit soort dingen gebeuren mijns inziens te vaak bij padel om het alleen met toeval of geluk af te doen. Ik denk dat het meer met intense beleving en flow te maken heeft. Het spel dwingt je namelijk in omstandigheden waar je onbewust alle overbodige ballast los moet laten en dus zuiver op instinct en spiergeheugen handelt. Dit verklaart ook mooi het fenomeen dat ik de stand zo vaak kwijtraak tijdens intensieve potjes.

Mijn maatje lacht niet alleen tijdens rally’s, hij is ook een meedogenloos roofdier op links. Ballen die te kort komen, kan hij als geen ander X3 of X4 de baan uit ranselen. Deze combinatie van factoren levert hem een mooie en eervolle bijnaam op. Ik speel graag met de hyena.