Een verloren punt is nooit episch voor ons

Je herkent het vast als ik het omschrijf. Je slaat een onwaarschijnlijk knappe bal. De tijd lijkt even stil te staan. Voor een fractie van een seconde snapt niet iedereen goed wat er aan de hand is. Ongeloof en verbijstering tekenen verbeten gezichten. Er is net iets heel bijzonders gebeurd, maar het moment vervliegt. Samen met de magie. De bal blijft in het spel en de strijd gaat verder alsof dat bijzondere nooit gebeurd is.

Als je jezelf laat verleiden om teveel te genieten van een moment van grootsheid, loop je het risico om te geforceerd op zoek te gaan naar een manier om dit te bekrachtigen. Je haalt jezelf daarmee eigenlijk uit je flow. Neem dus de oe’s en aa’s voor lief. Blijf in je intensiteit, hou je focus en zoek naar de optimale keuze voor elke volgende slag tot het bittere einde van het punt. Pas dan en niet eerder, kun je vieren wat was, of rouwen wat had kunnen zijn.

Het omgekeerde is waar als tegenstander. Breek hun hart na zo’n bal. Staar niet met open mond naar die achter de rug geslagen contra via het zijraam, die als een traag deinende zeepbal voorbij dreigt te dobberen. Verwacht het onverwachte, sta klaar bij het net en wip deze schijnbaar achteloos, ijskoud met een soepele polsbeweging uit de kooi. Niets maait meer gras voor de voeten weg, dan die ene bal uit duizenden te degraderen tot een veer in eigen hoed.

Zoals een servicebreak pas echt een break wordt als je erna je service houdt, is een mooie bal ook echt pas wat waard als je een punt winnend afsluit. Wanneer dat niet het geval is schuifelt dit puntje schorvoets naar de punten vergetelheid. Ik zal niet snel de eerste Dormilona vergeten die een tegenstander perfect uitgevoerd wist te maken. Machteloos, maar tegelijkertijd vol bewondering, zie je hoe het balletje traag jouw kant van het net in glijdt, ver buiten bereik. Je moet even slikken, maar ziet dat het goed is.